16 november 2014

Ik vloog naar Sharm el Sheik en kreeg een storm aan kritiek. 
Ga je nu naar de Sinaï? Dat heeft toch een negatief reisadvies? 
Duiken in The Blue Hole? Daar komen toch al die duikers om? 
En tot mijn verbazing lag ineens niet alleen dit onverwachte avontuur onder vuur, maar ook al mijn vorige reizen naar 'risicovolle gebieden', zoals iemand het noemde. 'You are a risktaker', zei een Amerikaanse vriendin met verwijt in haar stem.

Ik verbaasde me over de reacties in mijn omgeving, maar had niet de behoefte mijn besluit toe te lichten. Het is mijn leven, wie ben ik verantwoording schuldig? Het leven is kort en ik wil het mijne vullen met míjn dromen en wensen. Met doen wat mij gelukkig maakt. En niet met de verwachtingen van anderen. Dat een uitnodiging voor het huwelijk van een Egyptische vriend de aanleiding was en dat een ticket voor minder geld dan een treinkaartje naar Parijs de doorslag gaf, zijn tenslotte mijn zaken. 'Vind je het gek dat die tickets bijna gratis zijn,' zei mijn vader. 'Vorige week vielen daar nog meer dan 30 doden. Wie wil dáár nu naar toe?'

Nu ben ik dus onverwacht weer in Egypte. En dat mooie woord risktaker laat me niet los. In het licht van het kampvuur schrijf ik in mijn notitieboekje. Mijn Egyptische vriend vraagt wat ik schrijf en ik vertel dat ik me afvraag of ik een risktaker ben door hier te zijn. Terwijl ik het zeg, hoor ik hoe belachelijk dat klinkt.
Dangerous? Here?' vraagt hij dan ook vol verbazing. Hij spreidt zijn armen om het idyllische van onze omgeving te benadrukken. We slapen vannacht buiten, zonder tent, gewoon in een slaapzak in het zand. We zijn mijlenver van de bewoonde wereld. Deze duikplek is alleen lopend te bereiken. Er waren drie kamelen nodig om al onze duikflessen te dragen. Vol zelfvertrouwen stapten zij over onzichtbare paadjes langs diepe kloven.

Vanmiddag hebben we heerlijk gedoken en terwijl de duikuitrusting voor onze nachtduik al klaar staat, koken we op een vuurtje. Het is hier prachtig: achter me de bergen, voor me een onvoorstelbaar blauwe zee. Met zijn tweeën buiten slapen in een gebied dat volgens de media wemelt van de terroristen. Zou ik dat doen als het echt onveilig was? Passerende bedoeïenen nodigen zichzelf uit voor een kopje thee. En als zij verder trekken, gaat de zon onder en langzaam wordt de wereld donker. We liggen op onze rug in het zand en kijken zwijgend naar de uitbundige sterrenhemel. Zo veel mooier dan in Nederland.

Freedivers

Jaren geleden heb ik mij voorgenomen mijn reishouding ook in mijn dagelijkse leven toe te passen. Buiten de gebaande paden treden. Het bekende en vertrouwde loslaten. Nieuwe ervaringen opdoen. Leren over de wereld én mezelf. Vrijheid ervaren. Mezelf overwinnen en soms de confrontatie met mezelf aangaan. En vooral alles zonder oordeel maar met verwondering bekijken en ervaren. Het leven ten volle leven, dat is mijn levensstijl. En in mijn ogen is daar niets risicovols aan, al denken anderen daar blijkbaar anders over.

Een paar dagen later ben ik in The Blue Hole in Dahab. Ik ontmoet er inspirerende freedivers. Op één ademteug duiken zij tot wel 90 meter diep, een diepte die ik zelfs met mijn zuurstofflessen niet haal. Ook zij worden voor waaghalzen versleten. Je herkent ze meteen, mannen en vrouwen met een bepaalde blik in hun ogen: vastberadenheid en vuur. Maar ook zelfvertrouwen en onverschrokkenheid. Waarom zij freediven? Voor de kick, maar ook om het onmogelijke te doen. Om zichzelf te leren kennen en uit te dagen. Ik voel me meteen thuis in dit gezelschap van risktakers, die ook van de zee houden, van de onderwaterwereld, van vrijheid en het overwinnen van zichzelf.

Ik praat met één van hen over onze levenshouding en de volgende dag geeft hij me een print van artikel van de Zweedse freediver en avonturier Annelie Pompe. 
'For some evolutionary reasons risk takers have been looked down upon. It will always be more secure to not take risks. It will increase the chance of survival. But then, do you want to just survive, or truly live?' schreef zij. 
Dit is precies zoals ik het voel. Je leeft om te groeien en jezelf te ontwikkelen. Verandering en vooruitgang gaan nu eenmaal samen met het nemen van risico’s. Dat zijn juist de momenten die kleur geven aan je leven. En nieuwe ideeën en inspiratie. De momenten dat je werkelijk leeft en je leven een avontuur is.
In deze betekenis betekent risico’s nemen niet dat je gevaarlijke of onverantwoordelijke dingen doet. Het gaat om nieuwe ervaringen opdoen. Door jezelf te blijven uitdagen, groei je als mens en dat lukt niet als je altijd aan de veilige kant van het leven blijft. Alleen door nieuwe dingen te doen en risico’s te nemen leer je jezelf werkelijk kennen en je leven ten volle te leven. En ja, dan ben ik een risktaker.