7 maart 2015

Ik ben weer aan het werk na een fantastische walvissentijd en een nogal harde landing in de werkelijkheid. Bij het zien van mijn overvolle werkmailbox zinkt de moed me even in de schoenen. Maar dan is er een mail die mijn aandacht trekt: beversporen in het Munnikenland! Al voor mijn reis waren er vraatsporen van een bever gevonden rond het kasteel, maar nu is er ook een sleepspoor ontdekt. De mail bevat wat foto's en een nogal cryptische beschrijving van de plek. Dat vraagt om een expeditie! Ik heb nu al zin in mijn lunchpauze.

Samen met mijn collega (die nog steeds niet met haar naam in mijn blogs genoemd wil worden) ga ik op onderzoek uit. We komen de Dick de koeienman tegen en hij vraagt lachend of ik een schatkaart nodig heb. Als er iets bijzonders te zien is in de natuur tekent hij regelmatig een kaart voor me met de route. En bij het kruisje vind ik dan de schat, net als Indiana Jones. De ene keer is het een bijzonder plantje, vogelmelk bijvoorbeeld. De andere keer een dode zeeprik. Ik hou enorm van deze lunchpauze-expedities. De natuur is elke dag anders en altijd is er iets nieuws te ontdekken. En soms leer je zelfs een nieuw woord, zoals ‘uitsluiphuidje’. Dit keer slagen we erin het sleepspoor zonder kaart te vinden.

'Zullen we het spoor volgen?' stelt mijn collega voor. 'Wie weet zijn we wel de eerste die 'm vinden.' Het is inderdaad wachten op de eerste keer dat de bever zelf gezien wordt. We baggeren door het riet, doorkruisen het akkerland van een boer en klimmen over de afrastering van die de Rode Geuzen in hun gebied moet houden. Heerlijk is dit aanmodderen. Natuurlijk verwachten we heus niet echt dat we de bever tegenkomen, maar je weet nooit wat je wel ziet. Terwijl we door het riet ploeteren schiet er plotseling een roerdomp op. We vinden geen bever, maar en roerdomp!

Dat doet me denken aan het mooie woord 'serendipiteit', al klinkt het Engelse serendipity mooier. De afgelopen maanden had ik meer van deze toevallige, onbedoelde mooie vondsten!

Heel veel uilen en een vos

Bijpraten met vrienden doe ik meestal tijdens wandeldates, want niets is heerlijker dan struinen in de natuur. Mijn reisgenote naar de walvissenreis ontmoette ik voor het eerst tijdens een wandeling. En omdat onze honden het goed konden vinden, volgden er na deze eerste wandeling meer afspraken. Tijdens onze wandelafspraak van januari goot het. En niet zo’n klein beetje. Maar een beetje hondenmens laat zich daardoor niet afschrikken. We gingen dus gewoon. Ik stapte in de auto en de regen veranderde in hagel. Met de ruitenwissers op z'n hardst zag ik helemaal niets. Ik stapte weer uit en verruilde mijn dure camera voor mijn kleine compact onderwatercamera. Dat leek me beter op zijn plaats in deze barre omstandigheden. En volgens mij kwam het omdat ik mijn goede camera niet bij me had, maar we vonden ongezocht iets moois.... wel 12 ransuilen in een boom. En wat een frustratie dat ik geen prachtige foto’s kon maken!

Later die week had ik nog een wandelafspraak. Al tijden wilde ik naar de Waterleidingduinen omdat ik prachtige ijsvogel-foto's had gezien. En laat nu een foto van een ijsvogel hoog op mijn wensenlijstje staan. Ik liet er zelfs mijn honden voor thuis, want die mochten vanwege de vele herten het gebied niet in. Na een flinke wandeling kwamen we bij de ijsvogeltjes-plek. 
'En? Zie je al iets?' vroeg mijn gloednieuwe vriendin. En terwijl ik naar ijsvogels tuurde, ontdekte ik een vos. Heel dichtbij. 
'Een vos!' fluisterde ik terug. We slopen dichterbij. Een even keek deze vos me in de ogen. Wat een prachtig moment. 
Ja, ik geloof in de mooie woord ‘serendipiteit’: je vindt altijd iets anders dan je zoekt.