3 oktober 2016

'Maar haalde je dat vliegtuig nou?' vragen veel mensen me na mijn eerdere blogs over mijn haaienreis naar Egypte, die iets anders liep dan gepland.

De laatste dag was inderdaad de spannendste: de bootsafari eindigde nogal onverwacht een dag later dan afgesproken in Marsa Alam en niet Hurghada. En mijn vlucht naar Amsterdam vertrok vanuit Hurghada, eigenlijk een dag te vroeg nu. Omdat de safari een dag verplaatst was, deed de groep op de ochtend van mijn vertrek nog twee duiken in Elphinstone. Duiken die ik helaas moest overslaan omdat ik diezelfde dag naar huis zou vliegen.

Lang was het onduidelijk of ik mijn vlucht in Hurghada wel zou halen. Een paar keer probeerde ik er met de organisator over te praten. Zijn 'Insha’Allah' was voor mij toch echt niet voldoende deze keer. Ik kreeg de plechtige 'I promiss- You can trust me- I am a man of my word- belofte' dat we om 13:00 in Marsa Alam zouden zijn en uiterlijk om 18:00 in Hurghada, mooi op tijd voor mijn vlucht. De werkelijkheid was dat de mannen om 12:30 nog aan het duiken waren in Elphinstone. Prachtige duiken die ik dus miste. Toen ze eindelijk uit het water waren, moesten we nog 2,5 uur naar Marsa Alam Harbour varen. Het busje inladen duurde naar goed Egyptische gebruik vreselijk lang. Toen de bagage eindelijk was ingeladen, bleek dat er te veel mensen en te weinig zitplaatsen waren, waardoor een deel van de bagage weer afgeladen moest worden. Het werd later en later. 

Uiteindelijk gingen we op weg naar Hurghada, een rit van 3,5 tot 4 uur. Natuurlijk moest er onderweg getankt en gerookt worden. Toen we eindelijk Hurghada naderde, stopte de bus. Ik werd er met bagage uitgezet en moest maar een taxi naar het vliegveld nemen. De organisator van mijn reis weet nu hoe goed ik kan schelden in het Arabisch. Ik kwam 50 minuten voor het vertrek van mijn vlucht naar Amsterdam de vertrekhal binnen rennen.

Een beetje laat?

'Ben je niet een beetje laat?' vroeg de beveiligingsbeambte, terwijl hij tergend langzaam mijn koffer doorzocht. Tien minuten later had hij niets verdachts gevonden en mocht ik verder. Ik rende naar de gate en zag het busje dat de passagiers naar het vliegtuig bracht, wegrijden. 'Je bent te laat,' zei de medewerker. 'Dat lijkt me niet,' was mijn antwoord. Het werd een lang heen en weer praten, waarbij ik hem er fijntjes op wees dat hij alleen maar meer tijd verspilde. Tijdens eerdere reizen had ik al ellenlange discussies met de tourist police en het leger doorstaan, dus ik wist dat ook deze medewerker het een keer zou opgeven. ‘Your perseverance is impressive. Your husband must be Egyptian,’ verzuchtte hij. Maar hij bracht me wel met een clubcar naar het vliegtuig. 'Ben je niet een beetje laat?' vroeg de sterwardess die de deur al aan het sluiten was. 

In het vliegtuig zat ik naast een wat ouder Brabants stel. 'Egypte is altijd zo ontspannen,' verzuchtte zij. 'Ik heb gewoon geen zin om naar huis te gaan.'
'Nou ontspannen zou ik mijn reis niet willen noemen,' antwoordde ik hijgend.
'Wat heb je dan gedaan?' vroeg ze.
Op mijn 'Gedoken met haaien' volgde een verbaasd 'Waarom?' Op mijn beurt wilde ik weten wat zij dan zo lekker ontspannen gedaan hadden. 'We hebben een dagje gesnorkeld,' zei ze. 'En we hebben een keer een strandwandeling gemaakt,' vulde hij aan. 'En verder zijn we lekker in het resort gebleven, gezellig met allemaal Nederlanders en Belgen.' 
'Hebben jullie Hurghada niet bekeken?' vroeg ik. 'Nee,' antwoordde ze. 'Daar heb je zoveel Egyptenaren.'