22 oktober 2016

Reizen is ergens weg gaan en ergens aankomen. Vooral in het vliegtuig heb ik het gevoel dat ik tussen tijd en ruimte zweef. Tussen realiteit en dromenland. Ik ben ergens vertrokken maar nog nergens aangekomen. Datzelfde gevoel heb ik als ik naar Vlieland ga. Het inschepen op de boot voelt alsof een reis begint. Zorgen die achterblijven. Niets moeten. Dobberen op de tijd.

Daarom is weggaan vanaf Vlieland altijd moeilijk. Het voelt als terug naar de realiteit. Ik laat het ritme van het eiland achter. Het ritme van niets moeten, enkel zijn. Uitwaaien op het strand, tijd om te dromen. Vlieland is een plek van rust die me terug brengt naar mijzelf. Op Vlieland is tijd een rekbaar begrip. Thuis is elk moment van de dag zo vol en de te-doen-lijst zo lang. Ik heb geen tijd om me af te vragen: heb ik wel zin en inspiratie om te schrijven? Ik moet gewoon schrijven in die paar vrije momenten die ik vind, naast mijn drukke baan. Ik kan niet zeggen, nu even niets. Het boek moet naar de uitgever in januari.

Toevluchtsoord

Ik kan niet vaak genoeg naar Vlieland gaan, mijn toevluchtsoord in een hectisch leven. Hier vind ik rust om alle ervaringen van de afgelopen tijd te verwerken. Om afstand te nemen van de alledaagse dingen. Troebel water wordt helder als je het met rust laat. Datzelfde geldt voor je gedachten. Op Vlieland daalt een prettige helderheid over me heen. Normaal gaan mijn werkzaamheden en ervaringen naadloos over in de volgde. Daarom zijn mijn hondenwandelingen zo belangrijk. Het zijn mijn dagelijkse momenten van rust. Van niets. Geen telefoon, geen email, geen social media, geen gesprekken of gedachten. Enkel zijn in de natuur. Het moment de dag dat ik vrij ben van gedachten en er ruimte is voor nieuwe dromen. Een klein stukje Vlie in de dagelijkse dag.