6 oktober 2012

Ik ben op weg naar mijn werk, ik verlaat de N322 en buig de Schouwendijk op, nog wel.
De Schouwendijk gaat verdwijnen. Ruimte voor de Rivier, overloopgebieden, dijkverleggingen, veel plannen. Verschillende varianten, wordt het een woeste Waal of een milde Maas? Bedreigingen en kansen. Gaat het Oude Maasje weer stromen? Ontdekken we de precieze plaats van de eerste nederzetting van de monniken naar wie het gebied genoemd is? Blijft Slot Loevestein wel bereikbaar?

Ik moet remmen, een fazantenhen en haar kuikens steken over. Diep in gedachten over alle komende veranderingen rij ik veel te hard op de kronkelende dijk. Ik minder vaart, neem de tijd, kijk om me heen. Naar de schapen, de vele kleuren groen. Hoeveel grassoorten groeien hier ook al weer? Toch nog eens aan de terreinbeheerder vragen. Net om de bocht, aan mijn linkerkant ligt de kleiput. Zou de witte reiger er weer staan vanmorgen? Ja! Hij is er. Rechts zie ik de schoorsteen van de steenfabriek. Zal die straks nog trots over het Munnikenland uitkijken? Luid gillend danst een groepje scholeksters langs de bewolkte hemel. In het water rechts zwemmen bergeenden. Nijlganzen maken veel kabaal.

In de scherpe bocht om het Stenen Bastion van de vesting Loevestein rem ik. Ik weet dat de groene specht net om het hoekje zit. Midden op de weg, zoals iedere ochtend. Met een scherpe schreeuw vliegt hij gepikeerd op. De Waal aan mijn rechterhand, de vestinggracht aan mijn linkerhand. Overal water. Soms extreem hoog, dan moeten we met een bootje naar het kasteel. Ik ben er, parkeer de auto en kijk naar een biddend torenvalkje. Nu eerst een paar uur werken en dan bij de koeien kijken. Even tellen of de kudde compleet is. En misschien zie ik het ijsvogeltje wel.

Struinen

Het is heerlijk om in mijn middagpauze te struinen langs de rivier of ‘een rondje Munnikenland’ te doen. Soms neem ik de tijd om naar de Munnikenhof te lopen. En heel soms ga ik naar de Brakelse boezem. Ook zo’n prachtig stuk. Altijd ontdek ik wat nieuws. Vind een door het  rivierwater afgesleten steen of een veertje van de bonte specht. Geen dag is er hetzelfde. Het Munnikenland betekent even rust in een hectische werkdag of een moment van stilte tijdens drukke werkzaamheden. Uitwaaien, je hoofd leegmaken, energie opdoen.
Dat is het Munnikenland voor mij: natuur en cultuur, rust en dynamiek, werk en ontspanning.
Maar wat betekent het Munnikenland voor anderen? Voor de boer en zijn hond die ik elke dag onafscheidelijk op het land zie? Voor de wandelaar? De eenzame fietser? Voor de bewoners van de eenzame vesting Loevestein? Voor de waker over de kudde ‘Rode Geuzen’? Voor de fotograaf? Wat ziet hij? Hoe kijkt hij door de lens naar dit bijzondere stukje Nederland?
Samen trokken we het gebied in, de fotograaf en ik, de schrijver.
Om te ontdekken en ons te verwonderen. Om vast te leggen wat gaat veranderen.
En om te delen: om ook anderen het Munnikenland te laten ervaren, in beeld en woord.
Vroeger en nu. En hoe het straks zal zijn.

Daarom schrijf ik een boek over het veranderende Munnikenland. Het verschijnt eind 2013.