23 november 2014

Elke duik is een nieuw avontuur. Telkens weer, het maakt niet uit hoeveel duiken je al hebt gemaakt en welke onderwater-plekken je hebt bezocht. Altijd zie je iets nieuws of gebeurt er iets onverwachts.

Het is mijn laatste duikdag in Dahab. Ik sluit mijn ogen even als ik afdaal. Ik voel de druk van mijn masker tegen mijn gezicht. Het is tijd om te klaren. Het water sijpelt langzaam door de rits van mijn wetsuit, toch net wat kouder dan ik in eerste instantie dacht. Ik luister naar mijn eigen ademhaling en hoor op de achtergrond de geluiden van de zee. Vreemd dat die altijd beter te horen zijn als je je ogen sluit.

Het geluid in The Blue Hole is anders dan op andere plekken. Ik hoor niet alleen de tanks van andere scubaduikers en de motor van een boot verderop. Ik hoor ook het bewegen van het water, de golven en zelfs het schuren van het zand op de onzichtbare bodem van de oceaan. Het water weergalmt hier op de een of andere manier. Ik voel me prettig, thuis zelfs, in deze spiegelwereld. Ineens denk ik aan de opmerkingen voor mijn vertrek. De Sinaï is onveilig, The Blue Hole is gevaarlijk. En toch voel ik me ontspannen en vrij. Mijn buddy vraagt of ik problemen heb met de diepte. Ik kijk op mijn duikcomputer en zie dat we de 40 meter gepasseerd zijn.

Spiegel

We duiken dieper en dieper. Dat is de uitdaging van The Blue Hole waar elk jaar weer duikers omkomen. Omdat ze zichzelf overschatten en de gevolgen van stikstof-narcose onderschatten. Mijn buddy duikt hier wekelijks en heeft meer dan 5000 duiken gemaakt. Hoe diep we vandaag gaan is dus aan mij. The Blue Hole is als een spiegel: wat wil ik? Wat is mijn doel? Tot hoe ver kan en wil ik mezelf uitdagen? Maar ook, wat kan ik verantwoord aan?

Ik hou van die kant van duiken. Je moet dapper zijn genoeg zijn de diepte én jezelf te overwinnen. Je moet vastbesloten zijn, maar ook realistisch en verantwoordelijk. En vooral die laatste twee stellen je op de proef als je duikt in The Blue Hole. Ongemerkt ga je dieper en dieper. Want je wilt zo graag en het is zo'n beroemde en beruchte plek. Daar wil je gedoken hebben. En zo diep mogelijk natuurlijk.

Aan land glijden de minuten ongemerkt voorbij, tijdens het duiken telt elke seconde. Je wilt je zuurstof en tijd zinvol gebruiken en bewust beleven. Duiken doet iets met me, telkens weer. Er verandert iets in me en na elke duik weet ik dat niets meer hetzelfde zal zijn. Daarom heb ik altijd een grote glimlach als ik weer boven kom. Omdat ik iets moois gezien heb daar beneden. Of ik heb iets geleerd heb of mezelf ontmoet. 
Na een warme douche zitten mijn buddy en ik in een coffeeshop aan het strand. 
'We hebben geen dolfijnen in Dahab,' had hij me voor onze duiken gewaarschuwd om teleurstellingen te voorkomen. En toch kregen we tijdens het stijgen en onze safety stop onverwacht gezelschap. Ondanks zijn vele duiken had hij nog nooit een dolfijn ontmoet. En dus hebben we nu beide een grote duikglimlach op ons gezicht.