1 maart 2015

Soms zoek je iets moois ver weg, terwijl het heel dichtbij is. Nadat we half Silver Bank hebben doorkruist, vinden we bij het anker van onze de boot de perfecte 'whale-swim': een moeder en haar kalf. En ze willen graag met ons zwemmen. Het jong is volgens onze gids nog geen maand oud. Het kalf is superblij en weet van gekkigheid niet wat hij moet doen. Hij springt uit het water ('breacht') en maakt bommetjes. Hij slaat uitgelaten met zijn vinnen ('pec slaps'). Hij rolt over de rug van zijn moeder en het volgende moment ligt hij dwars over haar neus met zijn vinnen te wapperen. Bij een van zijn breaches weet hij het zelfs voor elkaar te krijgen om bovenop zijn moeder te landen. Wat een geduld heeft deze walvissenmoeder met haar baby. En ik kan me er wat bij voorstellen dat zij maar wat blij is met ons zwemmers, babysitters die haar actieve baby bezighouden terwijl zij uitrust.

Gefascineerd kijk ik naar het kalf. Hij weet zo goed wat plezier maken is! Moeder komt een paar keer boven om te ademen, daarna slaapt ze verder. Haar jong ligt onder haar kin en kijkt nieuwsgierig naar ons. Met z’n achten hangen we een in rechte lijn boven hem en kijken even nieuwsgierig terug. Dan neemt het jong een aanloopje en zwemt in volle vaart op ons af. Hij speelt het spel ‘calf bow’, zoals de gidsen dat noemen. De babywalvis, met zijn 4,5 meer formaatje vrachtwagen, doet als of hij een bowlingbal is en wij zijn kegels. Ik zie hem recht op me afkomen.

Blauwe plekken

Ineens denk ik aan de woorden van de kapitein van Indigo, de boot waarop ik afgelopen september de wateren van Bimini verkende. ‘Pas jij maar op met die walvissen,’ zei hij toen hij over mijn plannen hoorde. In Hawaii liep ik een blauwe plek op van een schildpad (ja, een apart verhaal), juni vorig jaar in Egypte kreeg ik een knuffel van een dugong en dat leidde tot een schaafwond en in Bimini was ik volgens de excentrieke kapitein de eerste in zijn 27e jarige carrière met een dolfijnen blauwe plek. Hetgeen hem de volgende uitspraak ontlokte; 'Als een walvis je ramt zoals deze dolfijn deed, dan word je gelanceerd. Dan zie ik je hier boven Bimini wel langs vliegen om je nieuwste blauwe plek te laten zien.' En ik beloofde te zwaaien als ik over zou vliegen.

Ondertussen komt de babywalvis nog steeds in volle vaart op me af. Die gaat niet remmen realiseer ik me. Op land zou ik nu opzij springen, maar in het water? Wat doe je dan? Heel hard zwemmen? Het kalf heeft nu echt de snelheid van een bowlingbal. Snel maak ik een foto voor ik me aan de arm van de zwemmer naast me opzij trek. Later hoor ik van hem dat hij aan het filmen was: 'Echt een geweldige film. Oog in oog met een walvis. En ik filmde hoe hij recht op je afzwom. Een geweldige shot. Nou ja, tot jij ineens bovenop me sprong. Dat was het einde van mijn award-winnende film.'

Het jong lijkt het wel leuk te vinden dat de prachtige lijn van zwemmers nu meer weg heeft van omgevallen bowlingkegels. Hij hangt nu recht voor de chaotische groep zwemmers en even denk ik dat hij nog een poging gaat wagen. Maar hangt stil en is net zo gebiologeerd door ons als wij door hem. Hij durft steeds dichter bij deze vreemde wezens voor hem te komen. Moeder komt heel langzaam omhoog om te ademen. Het jong zwemt onder me door en voor een kort moment zwem ik tussen moeder en kind. Ik draai me om naar het kalf. Hij hangt weer voor me. Enkel hij en ik bestaan nog. Natuurlijk zullen de andere zwemmers wel ergens in de buurt zijn, maar ik ben in een andere wereld. Het is enkel wij nog: hij en ik. Wat een magisch moment.