10 januari 2015

2015 wordt een jaar van heel hard werken. Voor mijn kasteel ligt er een berg werk die concurreert met de hoogte van de Alpen en voor het  Waterliniemuseum is de hoeveelheid werk nauwelijks te overzien. Dit museum gaat in juni open en als je er om je heen kijkt, is er behalve bouwwerkzaamheden en heel veel modder nog helemaal niets te zien. Daarnaast heb ik een leuke klus als zzp-er om een jeugdtentoonstelling over de Eerste Wereldoorlog te maken. Allemaal erg leuke projecten, maar wel een beetje veel.

Dus ik besteed 2 januari aan het aanschouwen van de stapels werk en het maken van een planning. Over 6 weken vertrek ik naar de Dominicaanse Republiek om te zwemmen met walvissen en voor die tijd moet er veel gebeuren. Ik prop minstens 3 maanden werk voor 3 werkgevers in 6 weken tijd en heb het gevoel dat ik alles redelijk onder controle heb. Tot de telefoon gaat en zich een bijzonder gesprek ontvouwt.

'Wij sturen u al 3 weken e-mails dat u een ticket heeft gewonnen, maar u reageert niet,' zegt een mijnheer van een vliegmaatschappij. 'En aangezien u al over 21 dagen al vertrekt, dacht ik: ik bel maar even.' Inderdaad zag ik een tijdje geleden tussen mijn enorme hoeveelheid mails er één met als onderwerp 'Gefeliciteerd, u bent de winnaar!' Maar omdat ik aan geen enkele wedstrijd mee doe, klikte ik de mail ongelezen naar de prullenbak. Net als de mail van de dag voor kerst: 'Download nu uw gratis ticket'. Dat kon toch alleen maar spam zijn! Maar blijkbaar hoef je helemaal niet aan een wedstrijd mee te doen om iets te winnen. 'Eh, waar ik eigenlijk naar toe?' vraag ik.

'Naar Sharm-el-Sheikh,' antwoordt de man. 'Die bestemming wordt momenteel ontraden door Buitenlandse Zaken. Maar als u binnen blijft in uw resort kan u echt niets gebeuren hoor.'

 Heel hard werken en heel veel reizen

Ik krijg dus zomaar een ticket naar Sharm-el-Sheikh. En dat veroorzaakt een klein paniekaanvalletje bij mijn moeder en een paar museumdirecteuren. Eerlijk is eerlijk, een week vakantie opnemen zo kort voor mijn reis naar de walvissen komt inderdaad niet zo goed uit. Ik bel mijn vriend in Dahab en vertel mijn dilemma. 'Natuurlijk kom je,' zegt hij. 'Wanneer haal ik je van het vliegveld? En waar wil je duiken?' Natuurlijk ga ik duiken denk ik. En meteen zie ik de prachtige onderwaterfoto's van Ras Mohamed van een bevriende Saoedische duiker op mijn netvlies verschijnen. 'Ik wil duiken in Ras Mohamed,' zeg ik. 
Ras Mohamed? Dat is best ingewikkeld hoor,' protesteert mijn vriend. Waarom niet weer gewoon duiken rond Dahab wil hij weten. Maar ineens heb ik mijn zinnen gezet op Ras Mohamed. 
'Ras Mohamed,' herhaal ik. 'Dat is maar een paar uur rijden.' 
'Inti magnouna,' vat hij zijn mening over mij nog eens bondig samen. Om daar dit keer 'Wi sa3b,' aan toe te voegen. Knettergek en lastig of niet, het moet te regelen zijn. 
'Je hebt nog 21 dagen om een duikvakantie in Ras Mohamed te regelen,' antwoord ik. Ik hoor hem nog wat mopperen in de trant van 'magnouna kibira', maar ik reageer niet meer. Ik moet puzzelen om 3 maanden werk in 5 weken te stoppen. Dan maar 7 dagen in de week werken tot juni!

Dan moet ik lachen: 2015 wordt niet alleen een jaar van heel hard werken, ook van heel veel reizen!