27 maart 2015

'Hoe gaat het met je?' vragen veel vrienden momenteel dagelijks heel lief. 
'Goed,' antwoord ik dan. Al werk ik eigenlijk te hard. En ook al gaan dingen lang niet allemaal goed en soms zelfs helemaal mis. Dit zeg ik niet vanuit de moderne social media trend dat je vooral aan de hele wereld moet laten zien hoe leuk je leven wel niet is. Maar dat zeg ik omdat ik niet geloof in klagen. Want met klagen schiet je helemaal niets op.

Mijn jaar begon goed: in januari werkte ik hard, maar ik trok er ook veel op uit. Lekker de natuur in. Ik zag heel veel uilen en een vos. Ik regende kletsnat en kreeg enorme hagelstenen op mijn hoofd. En totaal onverwacht dook ik onder in Egypte. Ik had een heerlijke tijd onder water en ik verkende de Canyon met zijn sprookjesachtige schoonheid. Februari stond in het teken van walvissen. Heel veel walvissen. Maar toen werd het maart en liep alles helemaal mis.

Eind februari kreeg mijn vader een nieuwe nier. Een dag later gevolgd door een hartaanval. De nier werd afgestoten en zijn gezondheid werd slechter en slechter. Wekenlang was zijn gezondheid zo zorgelijk dat de artsen geen uitspraken wilden doen over herstel, maar diplomatiek zeiden dat we 'de situatie maar van uur tot uur moesten bekijken'. Ook mijn oma van bijna 90 onderging een fikse aorta-operatie. Maar die herstelde gelukkig snel. Diezelfde tijd bleek de kreupelheid van mijn oude hond geen gewone kreupelheid, maar een sarcoom. Terwijl mijn vader op de intensive care lag en mijn oma werd geopereerd, werd bij mijn hond een deel van haar poot geamputeerd. En of dat allemaal nog niet genoeg was, had ik energievretende problemen met zo ongeveer elke instantie die je kunt bedenken: de zorgverzekering, de verzekeringsmaatschappij en vooral met de belastingdienst. Ook tobte ik met mijn eigen gezondheid om daarnaast geveld te worden door een flinke griep. Toch zal ik antwoorden dat alles goed is. Niet omdat ik mijn leven leuker wil laten lijken dan het op dit moment is. Maar omdat het goed is! Ook al is het leven niet altijd gemakkelijk, dat is nog geen reden om niet te lachen.

Lachen in de storm

Ik las het laatst weer in een onderzoek. Geluk is een keuze en een kwestie van houding. 
Epictetus zei het al 2000 jaar geleden: mensen raken niet van slag van dingen die gebeuren, maar door de mening die zij over die dingen hebben. Ook de Amerikaanse psycholoog Ellis toonde het onlangs aan: hoe mensen reageren op situaties of gebeurtenissen is afhankelijk van hun kijk op die gebeurtenissen en niet op de gebeurtenissen zelf. En terwijl ik ziek en grieperig op de bank hing, las ik datzelfde in een oude Happinez: onderzoek wijst uit dat omstandigheden je overkomen, maar dat jij bepaald hoe je met die omstandigheden omgaat. Optimisme is voor 40 % genetisch bepaald en voor 20% door omgeving en opvoeding. De overige 40% bestaat uit je mindset. Dus hoe kijk je naar de werkelijkheid. Precies wat Epictetus dus al zei.

Dus ik volhardt maar vrolijk in mijn optimisme. Optimisme betekent niet dat je werkelijkheid ontkent. Je accepteert gewoon de werkelijkheid als feitelijk uitgangspunt en bekijkt wat in deze gegeven situatie je beste volgende stap is. 
In mijn laatste blog van 2014 schreef ik al over tegenwind die op sommige momenten aanzwol tot een flinke storm. Het stormt nog steeds, maar gelukkig kan ik ook nog steeds genieten van de meest simpele dingen. En dus zoek ik die geluksmomenten doelbewust op door veel te struinen in de natuur. Heerlijk mijn hoofd leeg laten waaien, ook al regent het. Ook blijf ik toewerken naar mijn doelen. Het gaat erom die kleine stipjes aan de de horizon in het vizier te houden, ook al wordt je af en toe flink uit koers geblazen en moet je de zeilen verzetten. En natuurlijk maak ik ook in deze maand dat alles mis loopt plannen voor nieuwe reizen en leuke uitjes. Dingen om naar uit te kijken terwijl de werkelijkheid nog steeds erg chaotisch is.