27 februari 2015

Ik ben net terug uit Egypte en eigenlijk nog helemaal niet geland. Toch zit ik al weer in het vliegtuig. Op weg naar een nieuw avontuur. Walvissen horen zingen staat al jaren op mijn wensenlijstje. En mijn verwachtingen van deze reis zijn hoog. Terwijl het juist verwachtingen zijn die tot teleurstellingen leiden. Dus ik heb ik lang getwijfeld: ga ik echt zwemmen met walvissen? Geef ik echt zoveel geld uit aan een reis?

Toen sloeg ik een boek van Paolo Coelho open: ‘If it’s still in your mind, it’s worth taking the risk’, las ik. En dus besloot ik te gaan. Mijn korte twijfel past bij mijn leven; het zoeken naar avontuur en naar zekerheid, ook al weet ik dat die twee niet samen gaan.

En dus zit ik weer in het vliegtuig. Tussen tijd en ruimte. Tussen realiteit en dromenland. Ik ben ergens vertrokken maar nog nergens aangekomen. Ik heb mensen achtergelaten, maar nog geen andere mensen begroet. Een vliegtuig is een plaats waar dromen zich verbergen. Deze schuilplaats van dromen is een plek voor verbeelding en verwachtingen. Alles wat alledaags en grauw is, krijgt ineens kleur. En plotseling lijkt alles mogelijk: je gaat het onbekende tegemoet. En ook deze reis zal vast niet alles volgens plan verlopen en eigenlijk is dat prima. Een open houding geeft ruimte voor nieuwe ervaringen, nieuwe wensen, nieuwe dromen, nieuwe ontmoetingen.

Nergens

Toch dwalen mijn gedachten af: soms lijkt alles tegelijk mis te gaan. Ik heb heel veel werk en nog meer problemen en gedoe achter gelaten. En die zijn heus niet op wonderbaarlijke wijze verdwenen als ik straks weer thuis kom. Beneden me zie ik de oceaan met zijn eindeloze golven. De zee fascineert me. De ene keer zo glad als een spiegel en helderblauw. De andere keer woest en donker. Zwart zelfs. En toch altijd in balans. Ook ik blijf daar naar zoeken: het is een uitdaging mijn lange termijn doelen in balans te brengen met leven in het nu en genieten van het moment.

Niets is immers zo veranderlijk als het leven. En in plaats van je tegen veranderingen te verzetten, kun je ze ook zien als uitdagingen. Als kansen om te groeien. Als nieuwe ervaringen. Balans en rust vind je niet in plaatsen zonder golven. Het gaat erom dat je los laat wat je wilt en verwacht en simpelweg accepteert wat is. Verwachtingen loslaten voorkomt veel teleurstellingen. En dus laat ik al mijn verwachtingen voor deze reis los.

Ik hoef ook niets nu: ik zweef tussen de werelden en ben nergens. Ik staar naar de wolken en steven af op een toekomst die letterlijk in de mist verscholen ligt. Het is tijd om te stoppen met denken. Om te gaan voelen. Voelen geeft energie, terwijl te veel denken juist energie kost. Het is tijd om de vensters op te zetten en nieuwe geluksmomenten te ervaren en herinneringen te creëren.
Het vliegtuig zet de daling in. We landen daar waar de Atlantische Oceaan en de Caraïbische Zee samenkomen bij Hispaniola. Het eiland waar ook de Dominicaanse Republiek op ligt. Daar waar de oceaan happen uit de bergen neemt. Een oceaan waar ik straks walvissen hoop te ontmoeten.