23 april 2015

Eindelijk ben ik er weer, Vlieland! Zoals altijd mijn rustplaats in een hectisch leven. Na een moeilijke maand maart is het tijd om even uit te waaien aan zee. Inschepen op de veerboot geeft het gevoel dat je écht weg gaat. Het is zo gemakkelijk om alle zorgen, problemen en hectiek achter je te laten als je de kust steeds kleiner ziet worden. Niets is zo belangrijk als het lijkt terwijl je er over nadenkt, lees ik in een boek van Daniel Kahneman. Hij heeft gelijk en al enigszins opgeladen ga ik aan land. De honden draven meteen naar het huisje waar we al jaren komen. Ik zet met mijn tassen binnen en beklim het duin. Daar is ze weer, de eindeloze zee.

Deze plek is zo vertrouwd, maar toch altijd anders. Alles is veranderlijk, realiseer ik me als ik de pootafdrukken van mijn oudje in het zand zie. Haar linkerpootafdruk laat een teentje minder zien. Geluk is glibberig. Het glipt je door de vingers, terwijl problemen de neiging hebben aan je te blijven plakken. En toch ondanks alles, ondanks dat mijn leven op zijn kop staat, voel ik me op een natuurlijke manier gelukkig. Dat is wat de zee met je doet. En al die prachtige zonsopkomsten en ondergangen natuurlijk.

Het ritme van het eiland

Ik hoor de stem van het eiland; de wind en de golven die eindeloos op het stand aanspoelen. Ik luister naar de scholeksters en praat tegen de zeehond die met me mee zwemt als ik langs het strand loop. Telkens buk ik om prachtige schelpen op te rapen, maar als ik op kijk is hij er nog steeds. Zou het de zeehond van vorig jaar zijn?

Wat is het hier toch eenvoudig om gewoon te dobberen op de tijd. Een heerlijke routine ontstaat als vanzelf als je niet hoeft: een flinke strandwandeling rond zessen bij zonsopkomst, een praatje met de strandjutters, het turen naar de zeehond die meestal mee zwemt, veel te veel foto's maken van de prachtige kleuren van de zonsopkomst. Na een rustig ontbijt een uurtje wat van de ruim 2000 foto's van mijn walvissenreis bewerken en dan hardlopen met Vlinder. Nadat we het Vuurboetsduin over gerend zijn, is het tijd voor een tweede ontbijt. Na wat schrijfwerk en denkwerk voor een nieuw boek ga ik naar het bos voor een middagwandeling en daarna pak ik de fiets om het eiland te herontdekken. Wat bleef hetzelfde en wat is er veranderd? Weer in het huisje bekijk en archiveer ik mijn Vlielandfoto's en na het avondeten is het weer tijd voor een strandwandeling. Ik verdwaal heerlijk in een boek en later als de zon ondergaat, beklim ik weer het duin om foto's te maken. Ik laat de honden nog even uit en dan gaan we vroeg naar bed. Het ritme van het eiland. Een ritme waar ik wel aan kan wennen.