6 december 2016

Wandelen, met je hoofd in de wolken en je voeten in de blubber. Niets is heerlijker en rustgevender. Honden en camera mee en dan heerlijk struinen. Ik heb mijmertijd nodig en die vind ik wandelend in de natuur.

Veel schrijvers en grote denkers hebben het belang van wandelen benadrukt. Wandelen zet aan tot schrijven. Wandelen maakt het hoofd leeg. Wandelen geeft rust en goede ideeën. In zijn filosofische reisgids heeft Rousseau het zelfs over ‘betoverende hoop en schitterende plannen’ tegemoet wandelen. En volgens Friederich Nietzsche is geen enkele gedachte de moeite waard als die niet onder het lopen tot stand is gekomen.

Uitwaaien

Zelf hou ik het meest van uitwaaien, bij voorkeur op het strand. Ik laat het windpaard Lungta heerlijk uitrazen. Het windpaard Lungta is een wezen uit de Tibetaanse mythologie. Hij is je innerlijke wind en bepaalt welke kant je gedachten op gaan. Als het paard onrustig is, schieten je gedachten alle kanten op. Daarom is uitwaaien zo goed. Je laat het windpaard heerlijk vrij. Zo komt het tot rust en kun je weer helder denken.

Wandelen kun je overal. In je eigen stadspark, op bekende plekken of hele nieuwe. Een route heb je niet nodig. Je hoeft immers nergens heen. Soms is het de beste keuze om niet naar links of rechts te gaan, maar om gewoon even stil te staan. En na te denken wat je eigenlijk wilt. 
Je hoeft echt niet uren te struinen. Zelfs wie dagelijks een ommetje maakt, gaat met andere ogen naar zijn leefomgeving kijken. Ik heb dat met het Munnikenland. Elke lunchpauze loop ik dezelfde ronde. En toch is geen wandeling hetzelfde.